Propiedades mecánicas dos materiais de polímero

August 22, 2024

Propiedades mecánicas

1. Resistencia á tracción

Na temperatura da proba especificada, a humidade e a velocidade da aplicación, ao longo da dirección axial do exemplar para aplicar a carga de tracción, ata o dano do exemplar. Fractura de exemplar pola tensión máxima de tracción, chamada resistencia á tracción (resistencia á tracción). A resistencia á tracción (σT) calcúlase segundo a seguinte fórmula:

Onde p é a máxima carga destrutiva, n; b é o ancho do exemplar, m; d é o grosor do exemplar, m. A carga máxima destrutiva do exemplar, n, é a carga máxima de danos.

1) Elongación ao romper cando a mostra rompe, a parte efectiva da distancia incremental entre os marcadores e os marcadores iniciais da relación da porcentaxe, coñecida como alongamento ao romper (alargamento). Elongación en Break (εt) calculado segundo a seguinte fórmula

Onde L0 é a lonxitude efectiva orixinal do exemplar, mm; L é a lonxitude efectiva do exemplar na fractura, mm.

2) A relación de Poisson no límite proporcional dun material, o valor absoluto da relación da cepa transversal causada por un estrés lonxitudinal distribuído uniformemente á tensión lonxitudinal correspondente chámase relación de Poisson. A relación de Poisson (ν) pódese calcular coa seguinte fórmula:

onde εt é a cepa transversal e ε é a cepa lonxitudinal.

3) Módulo de tracción de elasticidade no límite proporcional, a relación da tensión de tracción no material coa tensión correspondente chámase módulo de tracción de elasticidade (módulo de tracción de elasticidade), tamén coñecido como módulo de Young. O módulo de tracción da elasticidade (ET) calcúlase segundo a seguinte fórmula:

Onde σt é a tensión de tracción e εt é unha tensión de tracción.

Norma de proba: Método de proba GB/T 1040-2022 para propiedades de tracción dos plásticos.

2. Forza de compresión

A carga de compresión aplícase a ambos os extremos do exemplar ata que as roturas do exemplar (materiais quebradizos) ou rendementos (materiais non queixados).

Ou Rendemento (materiais non quebradizos) cando a tensión de compresión máxima, coñecida como forza de compresión (forza de compresión). A forza de compresión (σc) calcúlase segundo a seguinte fórmula:

Onde p é a rotura ou a produción de carga, n; F é a área de sección transversal orixinal do exemplar, M2.

O módulo de compresión (CE) calcúlase coa seguinte ecuación:

Onde σc é a tensión de compresión, PA; εc é cepa de compresión.

Norma de proba: GB/T 1041-2008 Método de proba de rendemento de compresión de plástico.

3. Resistencia á flexión

A tensión máxima producida cando un material está sometido a unha carga de flexión que destrúe ou chega a un grao de enrolamento especificado chámase resistencia á flexión. A resistencia á flexión (σf) calcúlase segundo a seguinte fórmula:

Onde p é a carga de flexión no exemplar, n; L é o alcance do exemplar, m; b é o ancho do exemplar, m; d é o grosor do exemplar, m.

Módulo flexional de elasticidade: o plástico no límite proporcional da tensión flexible e a súa correspondente relación de tensión chámase módulo flexional de elasticidade (módulo flexional de elasticidade) ou simplemente un módulo flexible infantil.

O módulo de flexión (EF) calcúlase coa seguinte fórmula:

Onde σf é o estrés dobrado, PA; εf é a cepa doblada.

Estándar de proba: GB/T 9341-2008 Método de proba para o rendemento do plástico.

4. Forza de impacto

A forza de impacto (forza de impacto) representa a máxima capacidade do material para soportar a carga de impacto. É dicir, baixo a carga de impacto, a destrución material do traballo consumido e a relación da área transversal do exemplar. Hai dous métodos de proba para a resistencia ao impacto dos materiais.

1) Simplificando o método de proba de impacto de feixe soportado (αN) e a forza de impacto (αK) calcúlanse segundo a seguinte fórmula:

Unnotched impact strength (αn) and notched im

Onde, é o traballo consumido pola proba non desatinada, J; AK é o traballo consumido polo exemplar anotado, J; b é o ancho da proba, m; D é o ancho do exemplar non desenterrado, m; DK é o exemplar anotado no grosor restante, m. 2) Método de proba de impacto de feixe de cantilever O método usa o exemplar anotado, a forza de impacto (αK) calcúlase do seguinte xeito

2) Método de proba de impacto de feixe de cantilever Este método usa exemplares muescados e a súa forza de impacto (αK) calcúlase segundo a seguinte fórmula:

Onde AK é o traballo consumido cando o exemplar rompe, J; ΔE é o traballo consumido lanzando o extremo libre do exemplar fracturado, J; b é o ancho do exemplar na muesca, m.

Norma de proba: GB/T 1043-2018 Plástico ríxido simplemente método de proba de impacto de feixe soportado

GB/T 1843-2008 Método de proba de impacto para feixe de cantilever de plástico; GB/T 14485-1993 Método de proba de impacto para plásticos de enxeñería

14485-1993 Método de proba para a resistencia ao impacto de plásticos de enxeñaría placas de plástico ríxidas e pezas de plástico; GB/T 11548-1989 Método de proba para a resistencia ao impacto da placa de plástico ríxido

Caída do método de martelo; GB/T 13525-1992 Método de proba para a resistencia ao impacto da tracción dos plásticos.

5. dureza

A dureza refírese á resistencia do material de polímero á sangría e ás arañazos. Segundo o método de proba, hai catro valores de uso común.

1) Brinell Durness Hb (Brinell Durness)

Poña un certo diámetro da bola de aceiro, baixo a acción da carga especificada, prema o exemplar e manteña un tempo determinado, ata a profundidade da sangría sobre o exemplar ou o diámetro da sangría para calcular a área unitaria da forza, con

Como medida de dureza. As súas expresións son

Onde p é a carga aplicada, n; D é o diámetro da bola de aceiro, M; d é o diámetro da sangría, m; h é a profundidade da sangría, m.

Estándar de proba: HG2-168-65 Método de proba de dureza de Brinell para plásticos

2) dureza da costa

Baixo a acción dun indentador estándar cunha carga especificada, a profundidade da agulla do indentador presionada no exemplar despois dun período de tempo estrictamente especificado tómase como medida do valor da dureza da costa. A dureza da costa divídese en costa A e costa D. O primeiro é aplicable a materiais máis suaves; Este último é aplicable a materiais máis duros.

Estándar de proba: GB/T 2411-2008 Método de proba de dureza da costa para plásticos

3) Dureza de Rockwell

A dureza de Rockwell ten dous métodos de expresión. ① Escala de dureza de Rockwell Unha bola de aceiro de certo diámetro, na carga da carga inicial aumenta gradualmente a carga principal e logo volva á carga inicial, a bola no exemplar na profundidade da sangría incremental, como medida da dureza de Rockwell valor, expresado no símbolo HR. Este método de expresión é aplicable aos materiais máis duros, divididos en escala R, M, L.

Norma de proba: GB / T 9342-88 Rockwell Dureza Método de proba para plásticos

② Rockwell H Dureza a un certo diámetro da bola de aceiro, baixo a acción da carga especificada, presionada na profundidade do exemplar para a medida do valor da dureza, expresada en H.

Norma de proba: GB/T 3398-2008 Método de proba de dureza de sangría para bolas de aceiro de plástico

4) dureza de barcol

Un indentador específico preséntase nun resorte estándar baixo a presión do resorte.

Presión de primavera cun indentador específico nunha presión estándar de primavera no exemplar, a profundidade da súa sangría para caracterizar a dureza do material do exemplar. Este método é adecuado para determinar a dureza dos plásticos reforzados con fibra e os seus produtos e tamén se pode aplicar á dureza doutros plásticos duros.

Norma de proba: GB/T 3854-2017 Plásticos reforzados con fibra Bachmann (Bakel)

Método de proba de dureza.

6. Creep

Baixo a condición de temperatura e humidade constante, a deformación do material aumentará co tempo baixo a acción continua da forza externa constante.

En condicións de temperatura e humidade constantes, o material baixo a acción continua dunha forza externa constante, a deformación aumenta co tempo; A deformación recuperouse gradualmente despois da eliminación da forza externa, este fenómeno chámase creep (rastrexo).

Este fenómeno chámase creep. Debido á diferente natureza da forza externa, a miúdo pódese dividir en rampas de tracción, arrastre de compresión, rastrexo de cizalladura e flexión de flexión.

Norma de proba: GB/T 11546-2022 Determinación do rendemento de plásticos

7. Fatiga

A fatiga (fatiga) é un material sometido a estrés cíclico ou unha tensión causada por cambios estruturais locais e defectos internos no proceso de desenvolvemento. A fatiga é o proceso de cambios estruturais localizados e o desenvolvemento de defectos internos causados cando un material está sometido a alternacións cíclicas ou cepas.

8. fricción e desgaste

Dous obxectos en contacto entre si, hai un desprazamento relativo entre si ou a tendencia de desprazamento relativo, a forza mecánica entre si para impedir o desprazamento, denominada colectivamente como fricción. O coeficiente de fricción e desgaste caracteriza as propiedades de fricción dos materiais.

1) Coeficiente de fricción (coeficiente de fricción)

FMAX de fricción estática máxima calculada segundo a seguinte fórmula

onde µk é o coeficiente de fricción cinética, e P é a presión positiva, N.

2) Abrasión

A cantidade de perda de material despois da fricción durante un determinado período de tempo ou curso de tempo en condicións de proba especificadas chámase abrasión.

A cantidade de perda de material despois da fricción durante un determinado período de tempo ou curso chámase abrasión. Canto mellor sexa a resistencia á abrasión dun material, menor será a cantidade de abrasión.

Norma de proba: GB/T 3960-2016 Método de proba de fricción deslizante para plásticos GB/T 5478-2008 Método de proba de desgaste para plásticos.

Seguinte

Póñase en contacto connosco

Author:

Ms. Tina

E-mail:

sales@honyplastic.com

Phone/WhatsApp:

8618680371609

Produtos populares

Noticias da empresa